Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/222

 — Jestem wysłańcem pewnej głowy koronowanej, lub raczej pozbawionej korony. Zresztą nie zabiorę dużo czasu generałowi, który może mię pożegnać, jeśli rozmowa zbyt się przeciągnie.
 Roland przez chwilę milczał i rozmyślał.
 — Czy wiadomości swe możesz pan zakomunikować tylko pierwszemu konsulowi?
 — Tylko jemu, gdyż tylko on może mi dać odpowiedź.
 — Proszę zaczekać, pójdę po jego rozkazy.
 Roland zrobił krok w kierunku pokoju konsula, lecz zatrzymał się i rzucił niespokojne spojrzenie na papiery, rzucone na stole.
 Morgan dostrzegł to spojrzenie.
 — Czy boisz się pan, że będę czytał te papiery? Nie lubię czytać wogóle. Jest to rzecz pisarza. Panie Rolandzie, przez czas twej nieobecności będę siedział w fotelu tu przed kominkiem, nie ruszając się z miejsca.
 — Dobrze — odparł Roland.
 I wszedł do pierwszego konsula.
 Bonaparte rozmawiał z generałem Hédouville, dowódcą wojsk w Wandei.
 Słysząc, że drzwi się otwierają, odwrócił się niecierpliwie.
 — Powiedziałem Bourriennowi, że nikogo nie przyjmuję!
 — Mówił mi to. Ale ja nie jestem byle kim.
 — Masz racyę. Czego chcesz? Mów prędko.
 — On jest u mnie.
 — Kto?
 — Człowiek z Awinionu.
 — A czego chce?
 — Chce się widzieć z generałem.
 — Widzieć się ze mną?
 — Tak, generale; czy cię to dziwi?