Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/228

 — Nie wierzysz? Otóż jest to prawda. Może dowieść ci, wyłuszczając środki, któremi dopnę celu?
 — Jeśli mówi coś taki człowiek, jak generał Bonaparte — wierzę mu. Lecz jeśli mówi o uspokojeniu Wandei, to powiem mu: Baczność! Lepsza jest Wandeja walcząca, niż spiskująca. Pierwsza — to miecz, druga — to sztylet.
 — Och, znam wasze sztylety — odparł Bonaparte.
 I wyjął z szuflady dany mu przez Rolanda i położył go na stole.
 — Ale — dodał — od sztyletu skrytobójcy do piersi Bonapartego jeszcze daleko. Spróbuj!
 I zbliżył się do młodzieńca, utkwiwszy w nim wzrok.
 — Nie przyszedłem tu mordować — odparł chłodno Morgan. — Później, być może, jeśli będzie to konieczne dla tryumfu sprawy, postaram się to zrobić najlepiej... Czy nie masz, obywatelu, nic więcej do powiedzenia?
 — Owszem. Powiedz Cadoudalowi, że, jeśli chce walczyć z wrogami a nie z Francuzami, mam dlań nominacyę na pułkownika.
 — Cadoudal dowodzi nie pułkiem, ale całą armią... Czy nic więcej nie usłyszę?
 — Owszem. Czy możesz przesłać odpowiedź mą hrabiemu Prowancyi?
 — To jest Ludwikowi XVIII?
 — Nie kłóćmy się o wyrazy; temu, który do mnie pisał.
 — Wysłannik jego jest w obozie w Aubiers.
 — Otóż zmieniam decyzyę. Odpowiem mu. Ci Burboni są tak ślepi, że źle gotowi wytłómaczyć sobie moje milczenie.
 Bonaparte siadł do biurka i napisał list możliwie najstaranniej, aby był czytelny.
 „Otrzymałem list pański. Dziękuję za dobrą o mnie