Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/238

 — Masz ją?
 — Oto jest.
 — Znasz jej treść?
 — Odmowa.
 — Stanowcza?
 — Najzupełniej.
 — Czy wie, że od tej chwili będziem go traktowali jako wroga?
 — Powiedziałem mu to.
 — A on co na to?
 — Nic. Wzruszył ramionami.
 — Jak myślisz. Jakie ma zamiary?
 — Nie trudno zgadnąć.
 — Czyżby chciał władzę zachować dla siebie?
 — Tak wygląda.
 — Władzę, ale nie tron?
 — Dlaczegożby nie?
 — Nie odważy się ogłosić za króla!
 — Nie wiem, czy się ogłosi za króla; jednak za coś się ogłosi.
 — Szczęśliwy żołnierz.
 — Mój drogi. Lepiej dziś być synem swych czynów, niż synowcem króla.
 Młody człowiek zamyślił się, poczem rzekł:
 — Doniosę o tem wszystkiem Cadoudalowi.
 — A dodaj, że pierwszy konsul wyrzekł te słowa: „Wandeję mam w swych rękach i, jeśli zechcę, za trzy miesiące nie będzie się tam tlić nawet lont“.
 — Dobrze wiedzieć.
 — Niechaj wie o tem Cadoudal, a sam zużytkuj tę wiadomość.
 W tej chwili muzyka urwała; gwar ustal i zapanowała wielka cisza. A wśród tej ciszy padły cztery nazwiska: Morgana, de Montbara, Adlera i d’Assasa.
 — Przepraszam — rzekł Morgan do towarzysza —