Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/246

 — Człowieka dobrze wychowanego.
 — Ile może mieć lat?
 — Może być w moim wieku.
 — Najwyżej, sądząc z głosu. Słuchaj, Rolandzie! Czyżbym się mylił? czyż jest generacya młoda rojalistów?
 — Ech, generale — odparł Roland, wzruszając ramionami — są to resztki dawnej generacyi.
 — Jeśli tak, Rolandzie, to trzeba stworzyć nowe pokolenie, oddane memu synowi, jeśli będę go kiedy miał.
 Roland zrobił gest, który mógł oznaczać: „Nie mam nic przeciw temu“.
 Bonaparte zrozumiał ten gest.
 — Nie dość tego, że nie masz nie przeciw temu; musisz temu współdziałać.
 — W jaki sposób, generale?
 — Żeniąc się.
 Roland wybuchnął śmiechem.
 — Doskonale! — rzekł — z moim anewryzmem.
 Bonaparte spojrzał na niego.
 — Rolandzie kochany, zdaje mi się, że chcesz zostać starym kawalerem pod pretekstem tego anewryzmu.
 — Czy sądzisz, generale?
 — Tak. A ponieważ jestem człowiekiem moralnym, więc chcę, aby młodzi ludzie żenili się.
 — Wynika stąd, że jestem niemoralnym — odpowiedział Roland — i że wywołuję zgorszenie memi kochankami!
 — August — odparł Bonaparte — wydał prawa przeciw kawalerom; odebrał im prawa obywateli rzymskich.
 — August...
 — No, cóż?