Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/247

 — Poczekam, generale, aż będziesz Augustem. Dotychczas jesteś tylko Cezarem.
 Bonaparte zbliżył się do młodzieńca.
 — Są nazwiska, Rolandzie, które nie powinny wygasnąć. Rodzina de Montrevel należy do takich.
 — Jeśli, generale, przez upór, albo przez kaprys, lub fantazyę nie zechcę pozostawić po sobie potomstwa, to zostanie jeszcze mój brat.
 — Jakto! brat? Masz brata?
 — Mam. Dlaczegożbym nie miał mieć?
 — W jakim wieku?
 — Jedenaście, dwunasty.
 — Dlaczegoś mi nigdy o nim nie mówił?
 — Bom sądził, że życie takiego malca nie interesuje generała.
 — Mylisz się, Rolandzie: wszystko, co dotyczy moich przyjaciół, interesuje mnie. Trzeba było prosić mnie o cokolwiek dla brata.
 — O co, generale?
 — O przyjęcie go do jednej ze szkół w Paryżu.
 — Dosyć masz petentów, generale; nie chciałem powiększać ich liczby.
 — Słuchaj, twój brat musi wstąpić do szkoły w Paryżu; potem przejdzie do szkoły wojskowej lub do innej jakiej, którą tu założę.
 — Doprawdy, generale, jakbym przeczuł twe zamiary, bo chłopak jest w drodze do Paryża.
 — Jakto?
 — Przed trzema dniami pisałem do matki, aby przywiozła chłopca do Paryża. Chciałem go umieścić w szkole, a potem, gdy podrośnie, pomówić o nim z generałem, o ile nie umrę na anewryzm! A w takim razie...
 — W takim razie?
 — Zostawię testament, w którym polecę opiece twej, generale, matkę, chłopca i siostrę.