Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/249

 — Doskonale! Mogę i prędzej. Ale co mani tam robić?
 — Rzecz bardzo ważną, Rolandzie.
 — Chyba nie żadna misya dyplomatyczna?
 — Owszem. Misya dyplomatyczna, którą jednak spełnić może nie dyplomata.
 — Wybornie nadaję się do tego. Tylko ponieważ nie jestem dyplomatą, muszę mieć dokładne instrukcye.
 — Będziesz je miał. Czy widzisz tę mapę?
 — Widzę — odparł Roland. — Ale to jest mapa Piemontu.
 — Tak, Piemontu.
 — Więc chodzi o Włochy?
 — Ciągle o Włochy.
 — Zdawało mi się, że o Wandeję?
 — Ubocznie.
 — Więc, generale, posyłasz mnie do Wandei, a sam wyruszasz do Włoch?
 — Nie, uspokój się.
 — To dobrze. Uprzedzam, że w przeciwnym razie uciekam i przyłączam się do ciebie, generale.
 — Pozwalam. Ale powróćmy do Mélasa.
 — Przepraszam, generale. Po raz pierwszy słyszę to nazwisko.
 — Tak, ale ja oddawna o niem myślę. Czy wiesz, gdzie pobiję Mélasa?
 — Tam, gdzie się z nim spotkasz, generale.
 Bonaparte zaśmiał się.
 — Chodź tu — zwrócił się do Rolanda. — Popatrz-no. Tutaj pobiję Mélasa.
 — Koło Aleksandryi?
 — O dwie, trzy mile. W Aleksandryi są jego magazyny, szpitale, składy broni. Nie może się stąd oddalić. Muszę poprowadzić wielką grę, inaczej pokoju nie będę miał. Przejdę przez Alpy — tutaj wskazał