Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/262

 — Czyż nie rozumiesz?
 — Nie.
 — Dyliżans jest zatrzymany.
 — Dlaczego? ależ powiedz dlaczego!... Ach! matko, rozumiem.
 — Nie, nie — rzekła pani de Montrevel — nie rozminiesz.
 — Ci panowie są złodziejami.
 — Strzeż się powiedzieć to głośno.
 — Jakto! to nie są złodzieje? przecież zabierają pieniądze konduktora.
 Istotnie, jeden z nich ładował na konia swojego worki z pieniędzmi, które konduktor zrzucał mu z imperyalu.
 — Nie — odparła pani de Montrevel — nie, to nie są złodzieje.
 Poczem, zniżając głos, dodała:
 — To są towarzysze Jehudy.
 — A więc to oni — rzekło dziecko — zamordowali mego przyjaciela, sir Johna?
 I teraz dziecko pobladło silnie a oddech jego zaczął syczeć przez zaciśnięte zęby.
 W tejże chwili jeden z zamaskowanych mężczyzn otworzył drzwiczki dyliżansu i z najwytworniejszą grzecznością rzekł:
 — Pani hrabino, ku wielkiemu naszemu żalowi zmuszeni jesteśmy turbować panią; ale potrzebny nam, a raczej konduktorowi, kufer, który tu stoi; niechże więc pani będzie łaskawa wysiąść na chwilę; Hieronim załatwi się możliwie szybko.
 Poczem, tonem żartobliwym, który nigdy nie znikał doszczętnie z tego wesołego głosu, dodał:
 — Nieprawda, Hieronimie?
 Hieronim z góry dyliżansu odpowiedział potwierdzająco na słowa swego interlokutora.