Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/299

 — To mój generał major — rzekł, śmiejąc się, Cadoudal — pełni przy mnie te same obowiązki, co generał Berthier przy pierwszym konsulu. Złoty Sęku...
 — Generale!
 — Ilu ludzi jest rozstawionych od Roche-Bernard aż tutaj, to jest na drodze, którą dążył ten pan, by się dostać do mnie?
 — Sześciuset na stepach Arzalu, sześciuset w zaroślach Marzanu, trzystu w Péaule’u, trzystu w Billiersie.
 — Ogółem tysiąc ośmiuset; a ilu między Noyalem i Muzillac’iem?
 — Czterystu.
 — Dwa tysiące dwustu; ilu stąd do Vannes?
 — Pięćdziesięciu w Theix, trzystu w Trinité, sześciuset między Trinité i Muzillac’iem.
 — Trzy tysiące dwustu; a z Ambonu do Leguerno?
 — Dwustu.
 — Cztery tysiące czterystu; a w samej wiosce, dokoła mnie, w domach, w ogrodach, w piwnicach?
 — Pięciu, do sześciuset, generale.
 — Dziękuję, Złoty Sęku.
 Skinął głową, Złoty Sęk wyszedł.
 — Słyszał pan — rzekł Cadoudal z prostotą — pięć tysięcy ludzi mniej więcej. Otóż z tymi pięciu tysiącami ludzi, którzy są wszyscy tutejsi i znają każde drzewo, każdy kamień, każdy krzak, mogę stanąć do walki ze stu tysiącami ludzi, których pierwszy konsul zamierza wysłać przeciw mnie.
 Roland uśmiechnął się.
 — Tak, to dziwne, — nieprawda?
 — Zdaje mi się, że przechwalam się nieco, generale, albo raczej, że przechwalam swoich ludzi.
 — Nie; bo mam pomoc w całej ludności; żaden z waszych generałów nie może wykonać ani jednego ruchu, żebym o tem nie wiedział; nie może wysłać ani