Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/300

jednego ordynansa, żebym go nie schwytał; nie może znaleźć schronienia, w którem go nie zaskoczę; tu ziemia sama nawet jest rojalistyczna i chrześcijańska! w braku mieszkańców, ona mówiłaby do mnie: „Błękitni przeszli tędy; mordercy ukryci są tutaj!“ Zresztą osądzisz sam, pułkowniku.
 — W jaki sposób?
 — Wyruszymy na wyprawę o sześć mil stąd. Która godzina?
 Młodzieńcy wydobyli jednocześnie zegarki.
 — Za kwadrans północ — rzekli.
 — Doskonale! — dodał Jerzy — nasze zegarki oznaczają jedną i tę samą godzinę, to dobry znak; może nadejdzie dzień, kiedy serca nasze równie zgodnie bić będą, jak chodzą nasze zegarki.
 — Więc, powiedziałeś, generale?...
 — Powiedziałem, że za kwadrans jest północ, pułkowniku; o godzinie szóstej, o świcie, mamy być o siedem mil stąd; czy chcesz odpocząć?
 — Ja?
 — Tak, może się pan przespać z godzinę.
 — Dziękuję; to niepotrzebne.
 — W takim razie wyruszymy, kiedy pan zechce.
 — A ludzie twoi, generale?
 — O! moi ludzie stoją w pogotowiu.
 — Gdzie?
 — Wszędzie.
 — Chciałbym ich widzieć.
 — Zobaczysz ich.
 — Kiedy?
 — Kiedy zechcesz; moi ludzie są bardzo dyskretni i ukazują się tylko na dany znak przeze mnie.
 — Tak, że gdy zechcę ich zobaczyć...?
 — Powiesz mi, pułkowniku, dam znak i ukażą się.
 — W drogę, generale!