Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/302

czy mieszka na strychu czy też w piwnicy, wchodzę bez żadnych przeszkód; rozumiesz, generale: Rozkaz generała dywizyi! zastaję go w gabinecie lub gdzieindziej, przedstawiam mu swój papier i, gdy on odpieczętowuje kopertę, zabijani go tym oto sztyletem, ukrytym w rękawie.
 — Tak, ale ty i twoi ludzie?
 — O! oddajemy się pod opiekę Boga! bronimy Jego sprawy, niechże On się o nas niepokoi.
 — No, widzisz, pułkowniku — rzekł Cadoudal — to wcale nie takie trudne. Na koń, pułkowniku! Szczęść Boże, Serce Królewskie!
 — Którego konia mam dosiąść? — spytał Roland.
 — Którego zechcesz; oba są równie dobre; a Każdy ima w olstrach parę świetnych pistoletów angielskich.
 — Nabite?
 — I dobrze nabite, pułkowniku; tej roboty nie powierzam nikomu.
 — A zatem, na koń.
 Młodzieńcy usadowili się na siodle i skierowali się na drogę, prowadzącą do Vannes. Cadoudal służył za przewodnika Rolandowi, a Złoty Sęk, generał major armii, jak go nazwał Jerzy, dążył o jakie dwadzieścia kroków w tyle.
 Przybywszy na kraniec wioski, Roland utkwił wzrok przed siebie, wpatrując się bystro w drogę, która ciągnie się prosto, jak sznur, od Muzillac’u do Trinité.
 Droga, zupełnie odsłonięta, wydawała się całkowicie pusta.
 W ten sposób ujechali mniej więcej pół mili.
 Poczem Roland spytał:
 — Ale, u dyabła, gdzież są twoi ludzie, generale?
 — Po naszej stronie prawej i po lewej, przed nami, za nami.
 — Lubisz żartować, generale! — rzekł Roland.