Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/305

 Druga odpowiedź dana była równie jednogłośnie, jak pierwsza.
 — W takim razie możemy spokojnie jechać dalej?
 — Generale, jakgdybyś jechał na nabożeństwo do swojej parafii.
 — A więc dalej w drogę, pułkowniku — rzekł Cadbudal do Rolanda.
 Poczem, zwracając się do swoich ludzi:
 — Zabawcie się, chłopcy — dodał.
 W tejże chwili mężczyźni zaczęli przeskakiwać przez rów i znikali.
 Przez kilka sekund słychać było tylko szelest gałęzi w zaroślach i odgłos kroków w gąszczu.
 Poczem zaległa cisza.
 — I cóż — spytał Cadoudal — czy sądzisz, pułkowniku, że, mając takich ludzi przy sobie, może mi co grozić ze strony twoich błękitnych, jakkolwiek są waleczni?
 Roland westchnął; podzielał najzupełniej zdanie Cadoudala.
 Jechali dalej.
 O milę mniej więcej od Trinité ukazał się na drodze czarny punkt, który powiększał się szybko.
 Gdy stał się wyraźniejszy, punkt ten nagle się zatrzymał.
 — Co to jest? — spytał Roland.
 — Wszak pan widzi — odparł Cadoudal — to człowiek.
 — Niewątpliwie; ale kto to jest ten człowiek?
 — Z szybkości jego biegu mógł pan odgadnąć, że to posłaniec.
 — Dlaczego się zatrzymuje?
 — Dlatego, że i on nas spostrzegł i nie wie, czy ma się cofnąć czy też iść naprzód.
 — Cóż uczyni?