Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/307

 Roland z całą gotowością wbił ostrogi w brzuch konia.
 Na odgłos kopyt galopujących koni chłopi rozstąpili się; było ich co najmniej pięciu — albo sześciuset, a wszyscy uzbrojeni.
 Cadoudal i Roland znaleźli się w kręgu świetlanym, śród ruchu i głośnego szmeru.
 Tłum cisnął się zwłaszcza przy gościńcu, prowadzącym do wioski Tridon.
 Gościńcem tym jechał dyliżans, eskortowany przez dwunastu szuanów — dwóch dążyło przy pocztylionie, dziesięciu strzegło drzwiczek.
 Na środku rynku dyliżans stanął.
 Wszyscy byli tacy zajęci dyliżansem, że nikt prawie nie zwrócił uwagi na Cadoudala.
 — Hola! — krzyknął Jerzy — co się tu dzieje?
 Na dźwięk tego głosu, dobrze znanego, każdy się odwrócił i głowy się odsłoniły.
 — Wielki okrągły łeb! — szepnął każdy głos.
 — Tak — odparł Cadoudal.
 Człowiek jakiś zbliżył się do Jerzego.
 — Czy nie byłeś, generale, uprzedzony przez Pobożnego i przez Przodownika? — spytał.
 — Owszem; a więc to jest dyliżans z Ploermelu do Vannes?
 — Tak, generale; został zatrzymany między Tréfléon i Saint-Nolf.
 — Czy on jest w dyliżansie?
 — Tak przypuszczamy.
 — Uczyńcie, jak wam nakazuje sumienie; jeśli popełnicie zbrodnię wobec Boga, weźcie ją na siebie; ja biorę tylko odpowiedzialność wobec ludzi; będę obecny przy tem, co się stanie, ale nie wezmę żadnego udziału; niczem nie przeszkodzę, ani też dopomogę.