Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/31

napoju tego jest wszakże dobrze znany.
 Wszystkich tych, którzy pili ów trunek szatański, ogarnął nagle szał gorączkowy, żądza krwi i mordu.
 Zaledwie wskazano im drzwi, wtargnęli do więzienia.
 Rzeź trwała przez całą noc: przez noc całą krzyki, jęki, chrapanie przedśmiertne rozlegały się wśród ciemności.
 Zabijano wszystkich, wszystkich zarzynano, mężczyzn i kobiety; trwało to długo: zabójcy, jak powiedzieliśmy, byli pijani i źle uzbrojeni.
 Wszelako uporali się.
 Wśród zabójców dziecko zwracało uwagę zwierzęcą jkrutnością, nienasyconem pragnieniem krwi.
 Był to syn Lescuyera.
 Zabijał i zabijał; chełpił się, że sam, swoją ręką dziecięcą, zabił dziesięciu mężczyzn i cztery kobiety.
 — Przecież mogę zabijać, ile zechcę — mówił. — Nie mam lat piętnastu, nic mi za to nie będzie.
 W miarę, jak zabijali, zrzucali umarłych i ranionych z wieży Trouillas, a ci spadali z wysokości stóp sześćdziesięciu; najpierw zrzucano mężczyzn, a potem kobiety. Mordercy musieli mieć czas na gwałcenie trupów tych, które były młode i ładne.
 O godzinie dziewiątej rano, po dwunastogodzinnej rzezi, głos z głębi grobowca tego wrzeszczał:
 — Litości! przyjdźcie mnie dobić, nie mogę umrzeć.
 Puszkarz Bouffier pochylił się nad otworem i spojrzał; inni nie śmieli.
 — Kto to krzyczy? — spytali.
 — To Lami — odparł Bouffier.
 A potem, gdy wszedł między innych:
 — I cóż — pytali — co widziałeś w głębi?
 — Groch z kapustą — odparł: — mężczyźni i ko-