Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/317

 — Stąd też ten zatrzymał się dopiero, gdy był tuż przy generale.
 — I cóż, Kwiecie Cierniowy — zapytał Jerzy — trzymamy ich?
 — Jak mysz w pułapce, i ani jeden nie wróci do Vannes, jeśli taka twoja wola, generale.
 — Owszem, owszem. Ilu ich jest?
 — Stu ludzi, pod wodzą samego generała.
 — Ile wozów?
 — Siedemnaście.
 — Kiedy wyruszają w drogę?
 — Powinni być o trzy czwarte mili stąd.
 — Jaką drogą idą?
 — Drogą z Grandchamp do Vannes.
 — Tak, że rozstawiając się od Meucon do Plescop...
 — Zagrodzisz im, generale, drogę.
 — Doskonale.
 Cadoudal wezwał czterech swoich poruczników: Śpiewaka, Zimowego, Przewodnika, Ścigłego i Ładownicę.
 Poczem, gdy stanęli przy nim, wyznaczył każdemu jego oddział.
 Każdy z kolei wydał krzyk puszczyka i znikł z pięćdziesięciu ludźmi.
 Mgła była w dalszym ciągu taka gęsta, że pięćdziesięciu ludzi, którzy tworzyli każdy z tych oddziałów, w oddaleniu stu kroków znikali, jak cienie.
 Cadoudal pozostał z pięćdziesięciu ludźmi, Złotym Sękiem i Kwiatem Cierniowym.
 Powrócił do Rolanda.
 — I cóż, generale — spytał Roland — czy wszystko idzie według twego życzenia?
 — Wszystko albo mniej więcej, pułkowniku — odparł szuan — a za pół godziny osądzisz sam.
 — Trudno będzie coś osądzić śród tej mgły.
 Cadoudal powiódł wzrokiem dokoła.