Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/326

 — Szczęść Boże! — rzekł Roland do Cadoudala — pozwól mi jednak, generale, wątpić o spełnieniu się mego życzenia. Wyznam ci, że, co prawda, życzenie to płynie z ust a nie z serca.
 — Niechaj Pan Bóg strzeże! — rzekł Cadoudal do Rolanda — a mam nadzieję, że moje życzenie się spełni, jest bowiem szczerym wyrazem mojej myśli.
 — Jakim sygnałem dasz znać, generale, że jesteś gotów? — zapytał Roland.
 — Strzałem w powietrze, na który ty, pułkowniku, również odpowiesz strzałem.
 — Dobrze, generale — odparł Roland.
 I, puszczając konia galopem, przebył po raz trzeci przestrzeń, dzielącą generała rojalistycznego od generała republikańskiego.
 Cadoudal zaś, wyciągając rękę ku Rolandowi, rzekł:
 — Przyjaciele, widzicie tego młodzieńca?
 Wszystkie spojrzenia skierowały się ku Rolandowi, wszystkie usta szepnęły wyraz tak.
 — A więc polecili nam go nasi bracia z Południa; niechaj życie jego będzie dla was święte; możecie go schwytać, ale żywego i żeby mu włos z głowy nie spadł, słyszycie?
 — Dobrze, generale — odparli szuanie.
 — A teraz, przyjaciele, pamiętajcie, że jesteście synami owych trzydziestu Bretończyków, którzy walczyli z trzydziestu Anglikami między Ploermelem i Josselinem, o dziesięć mil stąd, i którzy pozostali zwycięzcami.
 Poczem, wzdychając, dodał półgłosem:
 — Na nieszczęście nie mamy tym razem do czynienia z Anglikami.
 Mgła rozproszyła się zupełnie i, jak zawsze prawie zdarza się w wypadku podobnym, blade promienie słońca