Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/329

 Roland dążył na czele szeregu pierwszego; generał Hatry między pierwszym a drugim.
 Łatwo było poznać ich obu, albowiem oni jedni jechali konno.
 Pomiędzy szuanami jedynym jeźdźcem był Cadoudal.
 Złoty Sęk zeszedł z konia, obejmując komendę nad ośmiu ludźmi, którzy mieli stanowić eskortę Jerzego.
 — Generale — odezwał się jeden z głosów — modlitwa skończona, wszyscy powstali.
 Cadoudal upewnił się, czy słowa te zgodne są z prawdą.
 Poczem silnym głosem krzyknął:
 — Dalej, rozweselcie się, chłopcy!
 Zaledwie pozwolenie to, które dla szuanów i Wandejczyków równało się wezwaniu bębna czy trąbki do ataku — zostało wypowiedziane, już szuanie rozbiegli się po równinie z okrzykiem: „Niech żyje króli“ i wymachując kapeluszem w jednej ręce a karabinem w drugiej.
 Zamiast dążyć zwartym szeregiem, jak republikanie, rozsypali się w tyralierkę, tworząc olbrzymi półksiężyc, którego środkiem był Jerzy i jego koń.
 Wszyscy prawie ludzie Cadoudala byli kłusownikami, to znaczy świetnymi strzelcami, uzbrojonymi w dalekonośne karabiny angielskie.
 W jednej chwili republikanie zostali okrążeni i rozpoczęła się strzelanina.
 Już po pierwszych strzałach wtargnęło kilku wysłańców śmierci do szeregów republikańskich i czterech żołnierzy padło.
 — Naprzód! — krzyknął generał.
 Żołnierze szli w dalszym ciągu na bagnety.
 Ale w ciągu kilku sekund nie mieli już nic przed sobą.
 Setka wieśniaków Cadoudala zamieniła się w tyralierów i znikła jako oddział wojska.