Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/334

 Walka była straszna, ręka na rękę, a szuanie ze swymi nożami wzięli w niej górę.
 Nagle Cadoudal powstał, trzymając w każdej ręce pistolet; był to wyrok śmierci na dwóch ludzi; i dwaj ludzie polegli.
 Poczem przez ten wyłom śród dziesięciu czy dwunastu ludzi Jerzy rzucił się z trzydziestu wieśniakami.
 Podniósł z ziemi karabin, posługiwał się nim, jak maczugą, i za każdem uderzeniem zabijał człowieka.
 Przebił batalion i ukazał się po stronie przeciwnej.
 Poczem, jak dzik, który powraca do przewróconego myśliwego i wyrywa mu wnętrzności, tak i on wtargnął do rany otwartej, powiększając ją jeszcze.
 Teraz nastąpił koniec.
 Generał Hatry zgromadził dokoła siebie z dwudziestu żołnierzy i, z nastawionym bagnetem, rzucił się na koło, które go otaczało; szedł na czele swoich ludzi, koń jego padł z rozprutym brzuchem.
 Dziesięciu żołnierzy poległo, zanim przerwali to koło.
 Generał stanął poza niem z przeciwnej strony.
 Szuanie chcieli go ścigać.
 Ale Cadoudal krzyknął grzmiącym głosem:
 — Nie trzeba było go przepuszczać; ale z chwilą, kiedy się przedostał, niech odejdzie wolny.
 Szuanie usłuchali z tą czcią, jaką mieli dla słów wodza swego.
 — A teraz — zawołał Cadoudal — niechaj ogień ustanie; dosyć umarłych, brać jeńców!
 Szuanie zbliżyli się, otaczając wzgórze umarłych i kilku żywych, ciężej lub lżej rannych, którzy poruszali się śród trupów.
 Poddanie się było jeszcze walką w tej wojnie, w której z obu stron rozstrzeliwano jeńców; z jednej strony dlatego, że uważano szuanów i Wandejczyków za ban-