Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/342

 — God!... — wyrwało się Anglikowi, który jednak urwał w połowie przekleństwo narodowe.
 — Przed moim wyjazdem do Wandei — ciągnął dalej Roland — wspomniał o małżeństwie mej siostry, i oświadczył mi, że jest to sprawa, która obchodzi nie mnie i nie matkę, lecz jego.
 — No, to jestem zgubiony! — zawołał sir John.
 — Dlaczego?
 — Pierwszy konsul nie lubi Anglików.
 — Chyba Anglicy nie lubią pierwszego konsula.
 — A któż powie pierwszemu konsulowi o moich zamiarach?
 — Ja.
 — I przedstawisz mu moje zamiary, jak rzecz, która ci jest miłą?
 — Zrobię z ciebie gołębia pokoju pomiędzy dwoma narodami — rzekł Roland, wstając.
 — Dzięki — zawołał Anglik, ściskając dłoń Rolanda; poczem ze smutkiem w głosie zapytał:
 — Już odchodzisz?
 — Mój drogi! mam urlop tylko na kilka godzin. Godzinę spędziłem u matki, dwie u ciebie, jedną godzinę poświęcę przyjacielowi twemu Edwardowi i następnie wracam do Luksemburgu.
 — Pozdrów Edwarda ode mnie i powiedz mu, że zamówiłem już parę pistoletów, żeby nie był zmuszony strzelać z pistoletów konduktora, jeśli napadną go rozbójnicy.
 Roland popatrzał na sir Johna.
 — Cóż to za nowa historya? — zapytał.
 — Nie znasz jej?
 — Nie; jakiej to historyi nie znam?
 — Zdarzenie, które o mało nie przyprawiło o śmierć naszej biednej Amelii.
 — Jakie zdarzenie?