Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/362

 I Roland wskazał końcem ołówka dokładnie miejsce, w którem musiał nastąpić napad.
 — Jakto — zapytał Bonaparte — napad o pół mili zaledwie od Bourgu!
 — Tak, zaledwie, generale. Tem się tłómaczy, jak mógł koń raniony dojść do Bourgu i dlaczego zdechł dopiero w Belle-Alliance.
 — Czy pan wszystkie te szczegóły słyszy? — zwrócił się Bonaparte do ministra policyi.
 — Słyszę, obywatelu pierwszy konsulu.
 — Wiesz pan, że chcę, aby te rozboje ustały.
 — Zrobię wszystko, co będę mógł.
 — Nie chodzi o to, co pan możesz; chodzi o to, aby tak było.
 Minister skłonił się.
 — Tylko z tym warunkiem — ciągnął Napoleon — przyznam, że jesteś pan rzeczywiście człowiekiem zręcznym, za jakiego się masz.
 — Pomogę ci, obywatelu, — powiedział Roland.
 — Nie śmiałem pana prosić o pomoc — odpowiedział minister.
 — Tak. Lecz ja sam ją ofiarowuję. Proszę nic nie robić bez porozumienia ze mną.
 Minister spojrzał na Bonapartego.
 — Dobrze — rzekł Bonaparte. — Do widzenia. Roland wstąpi do ministeryum.
 Minister ukłonił się i wyszedł.
 — W istocie — mówił dalej Bonaparte — powinieneś sobie wziąć za punkt honoru, aby wytępić tych bandytów, ponieważ awantura zdarzyła się w twoim departamencie i ponieważ oni, zdaje się, mają pretensye specyalnie do ciebie i do twej rodziny.
 — Przeciwnie. Właśnie wścieka mię to, iż oszczędzają mnie i moją rodzinę.