Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/363

 — Powróćmy do wypadków. Każdy szczegół jest tu ważny. Rozpoczynamy znowu wojnę z Beduinami.
 — Zważ tylko, generale: spędzam noc w klasztorze Kartuzów w Seillon, ponieważ, jak mnie zapewniano, ukazują się tam duchy. W istocie ukazuje mi się duch, ale zupełnie niegroźny. Strzelam doń dwa razy, a ten nawet się nie odwraca. Matka moja jedzie dyliżansem, na który napadają, i mdleje. Jeden z rabusiów udziela Jej troskliwej pomocy, naciera skronie octem i daje sole do wąchania. Brat mój, Edward, broni się, jak może: biorą go, całują, chwalą na wszelki sposób jego odwagę, brakuje tylko, żeby mu dali cukierków za piękny postępek. A tymczasem, gdy mój przyjaciel, sir John, robi to samo, co ja, traktują go jak szpiega i sztyletują.
 — Ale nie umarł?
 — Przeciwnie; ma się tak doskonale, że chce ożenić się z moją siostrą.
 — Tak? Czy prosił o jej rękę?
 — Uroczyście.
 — Coś odpowiedział?...
 — Odpowiedziałem, że siostra moja zależy od dwu osób.
 — Od matki i od ciebie. Zupełnie słusznie.
 — Nie! Od siebie i od ciebie, generale.
 — Od siebie — to rozumiem. Ale ode mnie?...
 — Wszak mówiłeś, generale, że chcesz ją wydać za mąż.
 Bonaparte przeszedł się kilka razy zamyślony z rękami założonemi. Poczem raptem zatrzymał się przed Rolandem.
 — Jakiż jest ten twój Anglik?
 — Widziałeś go, generale.
 — Nie pytam o stronę fizyczną. Wszyscy Anglicy są do siebie podobni: jasne oczy, rude włosy, bladzi, szczęka wysunięta.