Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/381

rok. A w ciągu roku on będzie musiał rozpocząć nanowo wojnę we Włoszech prawdopodobnie. Pierwsza klęska pozbawi go całego uroku. Zresztą przez rok może zajść dużo rzeczy.
 — Czyś nie przeczytał dopisku Rolanda?
 — Owszem. Lecz nie znalazłem w nim nic ponad to, co pisze twoja matka.
 — Odczytaj raz jeszcze pierwsze zdanie.
 I Amelia podsunęła mu list.
 Przeczytał: „Opuszczam Paryż na kilka dni. Jeśli mnie nie zobaczysz, to usłyszysz o mnie“.
 — No, więc cóż?
 — A wiesz, co to ma znaczyć?
 — Nie.
 — To znaczy, że Roland ściga ciebie.
 — To drobiazg. Przecież nie może zginąć z mej ręki, ani z ręki żadnego z nas.
 — Ależ ty, nieszczęśliwy, możesz zginąć z jego ręki.
 — Czy myślisz, że będę miał do niego żal, Amelio, jeśli mnie zabije?
 — Och, tegom nie przypuszczała nawet wśród najgorszych obaw.
 — Więc sądzisz, że twój brat ściga mnie?
 — Jestem tego pewna.
 — Na jakiej zasadzie jesteś tego pewna?
 — Ponieważ sir John jest umierający, a Roland, który myśli, że on umarł, zaprzysiągł zemstę.
 — Gdyby on zmarł, a nie był umierający — odparł młodzieniec z goryczą — nie bylibyśmy w obecnem położeniu.
 — Bóg go uratował, Karolu. Widać potrzebne było, że nie umarł.
 — Potrzebne? Może dla nas?