Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/399

 — Gdzie są towarzysze? — zapytał Morgan.
 — W grocie — odparł Montbar.
 — Dlaczegóż więc nie idziemy tam zaraz?
 — Bo pod tym bukiem mamy spotkać jednego z naszych, który nam powie, czy możemy bezpiecznie iść dalej.
 — Kogo?
 — D’Assasa.
 Jakiś cień ukazał się za wskazanem drzewem.
 — Oto jestem — odezwał się cień.
 — Ach! to ty? — zawołali obaj młodzieńcy.
 — Cóż nowego? — zapytał Montbar.
 — Nic; czekają na was, aby powziąć decyzyę.
 — Kiedy tak, to idźmy.
 I we trzech poszli dalej. Gdy przeszli z jakie trzysta kroków, Montbar znowu się zatrzymał.
 — Armandzie! — zawołał półgłosem.
 Na to wezwanie dał się słyszeć szelest liści suchych i wynurzył się czwarty cień, który zbliżył się do trzech towarzyszy.
 — Nic nowego? — zapytał Montbar.
 — Owszem: jest wysłaniec Cadoudala.
 — Ten gam, co już raz przychodził?
 — Tak.
 — Gdzież on?
 — Z braćmi, w grocie.
 — Idźmy! Pierwszy ruszył Montbar. Parów był tak wązki, że musieli iść jeden za drugim.
 Droga szła w górę łagodnie, lecz kręto.
 Gdy doszli do polanki, Montbar stanął i trzykrotnie wydal ten sam okrzyk puhacza, którym oznajmił swą obecność Morganowi.