Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/402

 — Skąd pochodzą?
 — Z gabinetu osobistego ministra.
 — Więc można im wierzyć?
 — Ręczę za to. Wiadomość jak najbardziej urzędowa.
 — Dobrze jest mieć wszędzie przyjaciół — wtrącił Montbar nawiasem.
 — A zwłaszcza w otoczeniu pana Fouche’go — dorzucił Morgan. — Ale jakież to wiadomości?
 — Czy mam je mówić głośno, czy tylko dla ciebie, kapitanie?
 — Ponieważ sądzę, że interesują one nas wszystkich, mów więc głośno.
 — Otóż pierwszy konsul wezwał obywatela Fouché’go do Luksemburgu i zmył mu głowę z powodu nas.
 — Dobrze. Cóż dalej?
 — Obywatel Fouché odpowiedział, że jesteśmy bardzo zręczni wisusi, których trudno doścignąć, a jeszcze trudniej schwytać, gdy się doścignie. Słowem, wychwalał nas nadzwyczajnie.
 — Bardzo łaskawie z jego strony! Cóż dalej?
 — Potem pierwszy konsul powiedział mu, że go to nic nie wzrusza, że jesteśmy rozbójnikami, i że to my przez nasze rozboje podtrzymujemy walkę w Wandei; że gdy przestaniemy przesyłać pieniądze do Bretanii, szuanerya upadnie.
 — Prześliczne rozumowanie!
 — Zadawać cios Zachodowi na Wschodzie i na Południu!
 — Tak jak zadawać cios Anglii w Indyach.
 — W rezultacie pierwszy konsul dał zupełną swobodę działania obywatelowi Fouché’mu i musi mieć na-