Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/431

 — Czy obywatel wołał mnie?
 — Czy to wy jesteście Antoni?
 — Do usług, jeśli mogę jaką wyświadczyć.
 — Możesz, przyjacielu. Zamknij drzwi i chodź tu.
 Antoni drzwi zamknął i zbliżył się na dwa kroki do Montbara i znowu zasalutował:
 — Jestem, panie.
 — Naprzód, mój kochany — rzekł Montbar — wypijemy za zdrowie twej kochanki.
 — A bo to tacy, jak ja, mają kochanki? Dobre to dla panów.
 — Nie wmawiaj mi, szelmo — odparł Montbar — że tacy, jak ty, składają ślub czystości.
 — No, nie mówię, aby się miało być zakonnikiem pod tym względem; ma się tu i owdzie miłostki po drodze.
 — Tak, w każdym szynku. Dlatego właśnie, wracając, zatrzymujesz się często dla wypicia kieliszeczka i zapalenia fajki.
 — Przecież trzeba się zabawić.
 — No to spróbuj tego wina, chłopcze. Ręczę, że nie pożałujesz.
 I wziąwszy pełną szklankę, Montbart kazał pocztylionowi wziąć drugą.
 — Zaszczyt to dla mnie!... Za pańskie zdrowie!... Tak, doskonałe; a ja tak wypiłem odrazu, jak jaką lurę.
 — To źle, mój Antoni.
 — Pewnie, że źle.
 — Na szczęście — odezwał się Montbar, nalewając, drugą szklankę — możemy poprawić.
 — Tylko do palca — prosił dowcipny pocztylion, trzymając palec na samym brzegu szklanki.