Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/434

 — Już pusta — powiedział.
 — Już pełna — odpowiedział Montbar, przechylając butelkę.
 — No, to czekam. Za zdrowie pięknej Józefiny?...
 — Józefiny... Lollier!
 I Montbar wychylił szklankę.
 — Przepraszani — zawołał Antoni — znam jedną Józefinę Lollier.
 — Być może.
 — Józefina Lollier... Przecież to córka właściciela poczty w Belleville.
 — Właśnie.
 — Dobry kąsek. Śliczna dziewczyna! Za zdrowie pięknej Józefiny Lollier!
 I wychylił piątą szklankę.
 — Teraz rozumiesz już, po co cię wołałem?
 — Nie, ale nic nie szkodzi.
 — Jesteś łaskaw.
 — Ech, ze mnie dobry chłop.
 — No, to ci powiem, po com cię wołał.
 — Słucham.
 — Zaczekaj-no! Lepiej zrozumiesz i usłyszysz przy pełnej szklance.
 — Czy pan nie jest przypadkiem lekarzem od chorób uszu? — zapytał, dowcipkując, pocztylion.
 — Nie; ale dużo miałem do czynienia z pijakami — odpowiedział Montbart, dolewając znowu do szklanki Antoniego.
 — Można lubić wino i nie być pijakiem — zauważył Antoni.
 — Zgadzam się z tobą, mój chłopcze — wtrącił Montbar — pijakiem jest ten, kto nie umie pić.