Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/435

 — Dobrze powiedziane — zawołał Antoni. — A teraz słucham.
 — Mówiłeś, że nie wiesz, po com cię wołał?
 — Powiedziałem.
 — Jednak musiałeś się domyślać, że miałem wtem jakiś cel?
 — Każdy ma swoje cele, dobre albo złe, jak twierdzi nasz proboszcz — zauważył Antoni.
 — Otóż ja chcę — ciągnął dalej Montbar — dostać się w nocy na podwórze domu Mikołaja Dyonizego Lollier, właściciela poczty w Belleville.
 — W Belleville — powtórzył Antoni — rozumiem... żeby zobaczyć się z piękną Józefiną?
 — Otóż to, kochany Antoni; bo stary Lollier już zwąchał pismo nosem i zabronił córce widywać się ze mną.
 — No, dobrze... ale co ja tu mogę?
 — Jeszcze nie rozumiesz, Antoni. No to wypij jeszcze trochę; może ci się rozjaśni w głowie.
 — Ma pan racyę — odpowiedział Antoni. I wygolił szóstą szklankę.
 — Co ty tu pomódz możesz?
 — Tak, co ja mogę dopomódz. O to mi chodzi.
 — Wszystko możesz, mój kochany.
 — Ja?
 — Ty.
 — Ciekawym bardzo; niech-no pan wytłómaczy.
 I znowu podsunął szklankę.
 — Powozisz jutro karetką z Chambery?
 — Tak, o szóstej.
 — Przypuśćmy, że Antoni jest dobry chłop.
 — Już... Jest dobry.
 — To Antoni zrobi...
 — Co zrobi?