Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/436

 — Najpierw wypije tę szklankę.
 — To nie trudno... już zrobione.
 — Potem weźmie dziesięć ludwików.
 Montbar położył na stół dziesięć monet.
 — Oho! żółte, prawdziwe? Myślałem, że wszystkie wyszły z kraju.
 — Widzisz, że jeszcze coś niecoś zostało.
 — A co ma zrobić Antoni, żeby te monety przeszły do jego kieszeni?
 — Trzeba, żeby Antoni pożyczył mi swego ubrania pocztyliona.
 — Panu?
 — I żeby odstąpił mi swe miejsce jutro wieczorem.
 — Pan chce zobaczyć swą piękną Józefinę, nie będąc poznany.
 — No tak! Przyjeżdżam o ósmej do Belleville, wjeżdżam na podwórze; mówię, że konie są zmachane, popasam do dziesiątej, a od ósmej do dziesiątej...
 — Nie widziany i nie poznany, robię kawał ojcu Lollier.
 — Właśnie, właśnie. Zgadłeś, Antoni.
 — Jestem młody, więc trzymam stronę młodych. Gdy będę starym ojcem, będę po stronie starych ojców.
 — Więc, kochany Antoni, pożyczasz mi swej kurtki i spodni?
 — Mam właśnie takie, których jeszcze nie wkładałem.
 — Odstępujesz mi swoje miejsce?
 — Z przyjemnością.
 — A teraz masz na zadatek te pięć ludwików.
 — A reszta?
 — Jutro, wkładając buty. Tylko postaraj się...
 — O co?