Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/440

na skrzydłach. Karetka mknęła, jakby nie dotykając ziemi. Zaniepokoiło to konduktora.
 — Panie Antoni! — zawołał — czy czasem nie jesteście podchmieleni?
 — Pijany? A pewnie — odrzucił Montbar — bom jadł na obiad tylko sałatkę z buraków.
 — Do dyabła! — zawołał Roland. — Jeśli będzie tak pędził, eskorta nie zdąży za nami.
 — Czy słyszysz? — wołał konduktor.
 — Nie, nie słyszę — odpowiedział Montbar.
 — Mówią ci przecież, że eskorta nie zdąży za nami, jeśli będziesz tak pędził.
 — A czy jedzie jaka eskorta? — zapytał Montbar.
 — Oczywiście. Wieziemy przecież pieniądze rządowe.
 — No, to co innego. Trzeba było mówić tak odrazu.
 Ale zamiast zwolnić, karetka pędziła tak samo, a może nawet i jeszcze prędzej.
 — Słuchaj-no — odezwał się konduktor — jeśli zdarzy się nam jaki wypadek, strzelę ci w łeb z pistoletu.
 — Wolne żarty! — odrzucił Montbar. — Znamy wasze pistolety nienabite.
 — To możliwe. Ale moje są nabite! — dodał agent policyi.
 — Przekonamy się o tem w odpowiednich okolicznościach.
 I Montbar pędził dalej, nie zwracając uwagi na nic.
 Minęli z szybkością błyskawicy wioskę Varennes, Crèche i miasteczko Chapelle-de-Guinchay.
 Do Białego Domku zostawało zaledwie ćwierć mili.
 Konie były w pianie.
 Montbar obejrzał się: o jakie tysiąc kroków widział iskry, tryskające z pod kopyt koni eskorty.