Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/453

 — Osiem dni! — rzekł Bourrienne. — Można zaczekać.
 — Zwłaszcza, biorąc się już do rzeczy. Jedziemy, Bourrienne, do Luksemburgu.
 I z szybkością, zwykłą u niego w chwilach ważonych, przebiegł sznur pokoi, zszedł ze schodów i wskoczył do powozu, dając rozkaz:
 — Do Luksemburgu!
 — A ja? — wołał Bourrienne jeszcze z przedsionka.
 — Nie czekasz na mnie, generale?
 — Marudo! — odrzucił mu Bonaparte.
 Powóz przemknął galopem.
 Wchodząc do gabinetu, Bonaparte spotkał ministra policyi.
 — Co słychać, obywatelu Fouché? — zapytał. — Masz twarz wzburzoną. Czy może zabito mnie przypadkiem?
 — Obywatelu pierwszy konsulu — odezwał się minister — przywiązywałeś, zdaje mi się, dużą wagę do wytrzebienia bandy, nazywającej się towarzyszami Jehudy?
 — No tak; przecież wysłałem Rolanda dla ich pościgu. Czy są jakie nowiny?
 — Są.
 — Od kogo?
 — Od ich naczelnika.
 — Jakto od ich naczelnika?
 — Ten zuchwalec nadesłał mi sprawozdanie ze swej ostatniej wyprawy.
 — Na kogo?
 — Na 50.000 fr., wysłanych Ojcom św. Bernarda.
 — Cóż się z nimi stało?
 — Z tymi 50 tysiącami franków?