Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/460

 Bonaparte był tak tem rozgniewany, że go oddalił od siebie.
 Dla Murata był to fakt straszny, tembardziej, że już podówczas miał chęć, jeśli nie nadzieję, zostać szwagrem swego generała, gdyż kochał się w Karolinie Bonaparte.
 Jak przyszła mu ta miłość — o tem opowiemy w dwu słowach.
 Czytający nasze książki może się dziwią, że przywiązuję wagę do pewnych szczegółów, które wydają się zbytecznymi.
 Pochodzi to stąd, że nie piszemy książek oderwanych od siebie, lecz że wypełniamy ramy bardzo szerokie.
 Dla nas obecność naszych bohaterów nie kończy się na zjawieniu się ich w danej książce: ten, kto jest adjutantem, w innej książce będzie już królem, skazańcem w trzeciej.
 Balzac stworzył wielkie i piękne dzieło pod tytułem „Komedya ludzka“.
 Nasze dzieło może się nazywać „Dramat Francyi“.
 Lecz powróćmy do Murata.
 W r. 1796 Murata wysłano do Paryża dla złożenia Dyrektoryatowi sztandarów, zdobytych w bitwach pod Dego i Mondori. Podczas tej podróży poznał on panią Bonaparte i panią Tallien.
 U pani Bonaparte spotkał pannę Karolinę Bonaparte, którą był poznał w Rzymie u jej brata, Józefa.
 Te trzy kobiety wyjednały mu stopień generała brygady.
 Murat powrócił do Włoch, zakochany jeszcze bardziej w pannie Bonaparte, i pomimo stopnia generała