Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/484

 To zniknięcie i milczenie było gorsze, niż otwarta i jawna walka.
 Morgana nie widziała od chwili, kiedy mu obiecała dostarczyć broni, jeśliby miał być skazany na śmierć.
 To też wyczekiwała zapowiedzianego spotkania z taką samą niecierpliwością, jak i Morgan.
 W porze, w której, jak sądziła, Michał i syn jego powinni byli spać, zapaliła w czterech oknach świece, żeby dać sygnał Morganowi.
 Następnie ubrała się ciepło, wyszła do parku i skierowała się ku rzece.
 Doszedłszy do rzeki, zaczęła szukać oczyma łódki pod wierzbami.
 Tam czekał już Morgan. Dwoma uderzeniami wioseł dobił do brzegu i schwycił Amelię w objęcia.
 Dziewczyna dostrzegła w oczach kochanka jakieś radosne błyski.
 — Czy masz mi co dobrego do powiedzenia?
 — Dlaczego o to pytasz? — rzekł Morgan.
 — W oczach twych widzę coś więcej, niż radość, że mnie widzisz.
 — Masz słuszność, moja Amelio. Przeczucia omyliły mnie.
 — Mów, mów — zawołała Amelia — co się stało?
 — Przypominasz sobie, droga Amelio, coś mi podczas ostatniej naszej rozmowy odpowiedziała na moją propozycyę ucieczki?
 — Pamiętam. Odpowiedziałam ci, Karolu, że jestem twoją i że przezwyciężę wstręt, jakibym mogła mieć do tego kroku.
 — Ja ci już oświadczyłem, że mam zobowiązania, z powodu których uciekać nie mogę; że jest ktoś, od