Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/487

Bóg spełni wszystkie me pragnienia w dniu, w którym pozwoli, abym była nią i wobec ludzi.
 Morgan upadł na kolana.
 — Więc czy chcesz uciekać? Czy chcesz opuścić Francyę? Amelio, czy chcesz być moją żoną?
 Amelia ścisnęła czoło obu rękoma.
 Morgan chwycił ją za ręce i patrzał na nią z niepokojem.
 — Czy się wahasz? — zapytał głucho.
 — O nie! Jestem twoją zawsze i wszędzie. Lecz propozycya twoja była tak niespodziewana.
 — Namyśl się, Amelio. Wszak proponuję ci ucieczkę z ojczyzny i od rodziny. Idąc za mną, opuszczasz zamek, w którym się urodziłaś; matkę, która cię wykarmiła; brata, który cię kocha i który być może znienawidzi cię, jeśli się dowie, że jesteś żoną rozbójnika.
 Mówiąc to, Morgan wpatrywał się niespokojnie w twarz Amelii.
 — Karolu! — odezwała się wreszcie słodkim głosem dziewczyna. — Bez bojaźni, bez wahania i bez żalu mówię ci: Jestem twoja! Kiedy odjeżdżamy?
 — Jeśli mamy odjechać, to zaraz. Jutro musimy być po drugiej stronie granicy.
 — Jak uciekniemy? Mam w Montagnac dwa konie osiodłane. Mam dwa tysiące franków w przekazach na Londyn lub Wiedeń. Dokąd chcesz jechać?
 — Będę tam, gdzie i ty będziesz, a gdzie — to mi jest obojętne.
 — No, to chodź!
 — Za pięć minut. Czy nie za długo, Karolu?
 — Dokąd idziesz?