Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/489

 — Chodź! niechaj nas teraz widzą razem. Jutro będziemy daleko. Chodź!
 Młodzieniec wyskoczył z łodzi i oboje skierowali się do domu.
 Na ganku Karol zatrzymał się.
 — Idź — rzekł do niej — sama. Czekam tutaj. Idź i wracaj zaraz.
 Amelia odpowiedziała mu na to pocałunkiem, poczem szybko wbiegła po schodach do swego pokoju.
 Zabrawszy kilka najdroższych dla niej rzeczy, uklękła przed wizerunkiem Chrystusa i wtem zdało się jej, że woła ją Karol.
 Natężyła słuch i usłyszała po raz drugi wymówione swe imię.
 Zadrżała, lecz opanowawszy się, zbiegła szybko ze schodów.
 Karol stał wciąż na ganku; lecz, pochylony, wsłuchiwał się w odległy hałas.
 — Co to takiego? — zapytała Amelia, chwytając go za rękę.
 — Słuchaj, słuchaj!
 Amelia wytężyła słuch. Zdawało się jej, że słyszy odległe jakieś strzały od strony Ceyzeriat.
 — Ach! — zawołał Morgan. — Miałem racyę, żeby nie wierzyć swemu szczęściu aż do ostatniej chwili! Moi przyjaciele biją się! Żegnaj! Żegnaj!
 — Jakto! Żegnaj? — krzyknęła Amelia, blednąc — opuszczasz mnie?
 Strzelanina była coraz wyraźniejsza.
 — Czyż nie słyszysz? Oni się biją, a ja nie jestem z nimi!
 Amelia, jako córka i siostra żołnierza, zrozumiała wszystko i nie opierała się dłużej.