Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/502

 Spodziewał się, że wejdzie Rapp. Zobaczył Rolanda.
 — Ach, to ty?
 A zwracając się do Cadoudala, rzekł:
 — Nie potrzebuję ci, pułkowniku, przedstawiać mego adjutanta Rolanda de Montrevel: to twój znajomy. — Rolandzie, powiedz pułkownikowi, że jest tak samo wolny w Paryżu, jak w swym obozie pod Muzillac, i że jeśli chce paszportu dokądkolwiek, to Fouché ma rozkazane wydać mu go.
 — Twe słowo, obywatelu pierwszy konsulu, wystarcza mi — odparł Cadoudal. — Dziś wieczorem odjeżdżam.
 — Czy mogę zapytać, dokąd?
 — Do Londynu, generale.
 — Tem lepiej.
 — Dlaczego tem lepiej?
 — Bo tam zobaczysz z blizka ludzi, za których walczyłeś.
 — Więc co?
 — I zobaczywszy, co to za ludzie...
 — No i cóż?
 — Porównasz ich z tymi, przeciw którym walczyłeś... lecz skoro raz opuścisz Francyę, pułkowniku...
 Bonaparte zatrzymał się.
 — Słucham — rzekł Cadoudal.
 — To nie wracaj bez zawiadomienia mnie o tem; inaczej nie dziw się, jeśli będziesz traktowany jako nieprzyjaciel.
 — Będzie to dla mnie zaszczytem, generale, gdyż dowiedziesz tem traktowaniem mnie, że jestem człowiek, którego trzeba się bać.
 I z temi słowy Jerzy skłonił się i wyszedł.