Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/503

 — Miałem chyba racyę? — zapytał Roland. — Taki jest, jakim go przedstawiłem.
 — Tak — odparł Bonaparte zamyślony. — Tylko źle bierze rzeczy; ale zasady jego płyną z uczuć szlachetnych, które muszą mu dawać wielki wpływ wśród swoich.
 A potem dodał po cichu:
 — Jednak trzeba z nim raz skończyć.
 Potem, zwracając się do Rolanda, zapytał:
 — A cóż ty?
 — Ja? skończyłem.
 — Tak! Więc towarzysze Jehudy...?
 — Już nie istnieją, generale. Trzy czwarte zginęło, reszto w niewoli.
 — A ty zdrów i cały?
 — Nie mów mi tego, generale. Zaczynam wierzyć, że nieświadomie zawarłem pakt z dyabłem.
 Wieczorem tegoż dnia Cadoudal odjechał do Anglii.
 Dowiedziawszy się, że dowódca Bretończyków przybył szczęśliwie do Londynu, Ludwik XVIII napisał doń:

 „Dowiedziałem się z najwyższem zadowoleniem, generale, żeś nareszcie wyrwał się z rąk tyrana, który do tego stopnia nie poznał się na tobie, że, ci zaproponował służbę u siebie. Bolałem nad nieszczęśliwemi okolicznościami, dla których musiałeś z nim pertraktować. Lecz ani na chwilę nie miałem wątpliwości: znam za dobrze serce mych wiernych Bretończyków, a twoje w szczególności. Dziś jesteś wolny, jesteś przy boku mego brata. Cała nadzieja we mnie odżywa. Nie mam nic więcej do powiedzenia takiemu, jak ty, Francuzowi.

Ludwik“.