Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/509

 I chciał wstać, ale Bonaparte przytrzymał go za rękę.
 — Gdym ci o tem wspomniał, czyś wiedział, kogo ci przeznaczałem?
 — Nie, generale.
 — Przeznaczałem ci moją siostrę Karolinę.
 — Twą siostrę, generale?
 — Tak; czy cię to dziwi?
 — Nie przypuszczałem nigdy, abyś myślał okazać mi taki zaszczyt.
 — Jesteś niewdzięczny, Rolandzie; wiesz, że cię lubię.
 — Och, generale! — zawołał Roland.
 — Otóż chciałem cię mieć za szwagra.
 — Siostra twoja, generale, i Murat kochają się — rzekł Roland. — Może dobrze się stało, że ten projekt nie doszedł do skutku. Zresztą, nie ożenię się nigdy.
 Bonaparte uśmiechnął się.
 — Powiedz lepiej, że zostaniesz trapistą.
 — Doprawdy, generale, tylko przywróć klasztory i nie dawaj mi okazyi do znalezienia śmierci, a przekonasz się, iż odgadłeś, na czem skończę.
 — Co, pewnie jakieś rozczarowanie w miłości, jakaś niewierność kobiety?
 — Czyż sądzisz, generale — rzekł Roland — żem zakochany? Tego tylko brakowało, abym należycie był przez ciebie oceniony.
 — Nie możesz się skarżyć na stanowisko, jakie zajmujesz wobec mnie, ty, któremu chciałem dać swą siostrę.
 — Tak, ale na nieszczęście rzecz jest niemożliwa. Trzy siostry wydałeś już, generale, zamąż. Najmłodsza