Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/511

Ale marzyłem dla ciebie o czemś lepszem niż zaszczyt być moim bratem.
 Roland wciąż milczał.
 — Jest na świecie, Rolandzie, śliczne dziecko, które kocham, jak swą córkę. Skończyła teraz 17 lat. Ty masz 26 lat, jesteś generałem brygady; przed końcem kampanii będziesz generałem dywizyi. Po skończonej kampanii powrócimy do Paryża i poślubisz...
 — Generale — przerwał Roland — zdaje mi się, że Bourrienne nas szuka.
 W istocie sekretarz pierwszego konsula był o dwa kroki od nich.
 — Czy to ty, Bourrienne? — zapytał Bonaparte z niecierpliwością w głosie.
 — Tak, generale.... Kuryer z Francyi.
 — Ach!
 — List od pani Bonaparte.
 — Dobrze — rzekł pierwszy konsul, wstając żywo. — Dawaj.
 I wyrwał mu prawie list z rąk.
 — A do mnie? — zapytał Roland.
 — Nic.
 — To dziwne — rzekł młody człowiek w zamyśleniu.
 Świecił księżyc tak jasno, że Bonaparte mógł czytać i czytał.
 Przy czytaniu pierwszych dwu stron listu miał pogodny wyraz twarzy. Roland z twarzy odczytywał wrażenia jego.
 Ale pod koniec Bonaparte sposępniał i rzucił ukradkiem wzrokiem na Rolanda.
 — Zdaje mi się — odezwał się Roland — że jest mowa o mnie w liście.