Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/514

 — No, nie trać ani chwili... Poczekaj. Weźmiesz depesze moje do Paryża?
 — Rozumiem: jestem tym kuryerem, o którym wspominałeś, generale, Bourrienne’owi.
 — Właśnie.
 — No, to chodźmy.
 — Poczekaj jeszcze. Młodzi ludzie, których schwytałeś...
 — Towarzysze Jehudy?
 — Tak... Otóż zdaje się, że wszyscy należą do rodzin szlacheckich. To są raczej fanatycy, niż przestępcy. Zdaje się, że twoja matka, ofiara jakiejś niespodzianki sądowej, świadczyła w ich sprawie i jej zeznania przyczyniły się do skazania ich.
 — To możliwe. Przecież oni to napadli na mą matkę; ona dostrzegła twarz ich przywódcy.
 — Otóż matka twoja błaga mnie za pośrednictwem Józefiny o ułaskawienie tych narwańców, jak sama ich nazywa. Podali apelacyę. Zdążysz przybyć, zanim odrzucą kasacyę. Jeśli uznasz za stosowne, wspomnisz w mojem imieniu ministrowi sprawiedliwości, aby apelacyi nie odrzucał. Gdy wrócisz, pomyślimy nad tem, co należy zrobić ostatecznie.
 — Dziękuję, generale. Czy nie masz innych rozkazów?
 — Nie, chyba to, żebyś pomyślał o rozmowie, którąśmy przed chwilą prowadzili.
 — O czem?
 — O twem małżeństwie.

---