Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/518

 Amelia cofnęła się o krok.
 — Więc pani — rzekła — nie przyczyniła się do skompromitowania tych nieszczęśliwych?
 — Czyś chciała, abym wysłała na szafot człowieka, który mi przyszedł z pomocą i który, zamiast zabić Edwarda, ucałował go?
 — Ale pani go poznała?
 — Doskonale — odrzekła pani de Montrevel — to ten blondyn z czarnemi oczyma i brwiami, który się nazywa Karol de Sainte-Hermine.
 Amelia wydała okrzyk stłumiony.
 — Więc — odezwała się — już wszystko skończone. Nie będą was więcej wzywali?
 — Zdaje się, że nie.
 — W każdym razie — odezwał się sir John — sądzę, że pani de Montrevel, tak jak i ja (bom w istocie nie poznał nikogo), pozostanie przy swem zeznaniu.
 — Oczywiście — rzekła pani de Montrevel. — Niech mię Bóg broni, abym miała być przyczyną śmierci tego młodzieńca. Dosyć już, że on i jego towarzysze dostali się w ręce Rolanda.
 Amelia westchnęła i pewien spokój odbił się na jej twarzy.
 Spojrzawszy z wdzięcznością na sir Johna, podbiegła do swego pokoju, gdzie na nią czekała Karolina.
 Karolina była dla Amelii prawdziwą przyjaciółką.
 Codzień od chwili, gdy podsądni powrócili do więzienia w Bourgu, Karolina spędzała godzinę z ojcem i rozmawiała o więźniach, następnie przynosiła wiadomości o nich Amelii.
 W tym to czasie powrócili z Paryża pani de Montrevel i sir John.