Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/522

kę, która chce być na sprawie. Poczciwy stróż więzienny nie poznał panny de Montrevel pod gęstym woalem i postawił je obie w korytarzu, którym mieli przechodzić podsądni do sali sądowej.
 Usłyszały wkrótce szmer kroków; zabrzęczały szable żandarmów i drzwi się otwarły.
 Wyszedł jeden żandarm. Potem drugi.
 Saint-Hermine szedł pierwszy. W chwili, gdy przechodził:
 — Karolu! — wyszeptała Amelia.
 Więzień poznał głos; poczuł, że ktoś mu wsuwa papier do ręki.
 Uścisnął dłoń ukochaną, wyszeptał imię Amelii i przeszedł.
 Pozostali szli za nim, ale nie zauważyli, czy też udali, że nie widzą, dwu dziewczyn.
 Żandarmi nic nie słyszeli i nie widzieli.
 Znalazłszy się w jaśniejszem miejscu, Morgan rozwinął kartkę, która brzmiała:
 „Bądź spokojny, Karolu. Jestem i będę twą wierną Amelią za życia i po śmierci. Wszystkom wyznała lordowi Tanlay’owi. Jest to człowiek najszlachetniejszy na ziemi. Dał mi słowo, że zerwie małżeństwo i na siebie weźmie odpowiedzialność za to. Kocham cię!“
 Odczytawszy kartkę, Morgan pocałował ją i schował na sercu, potem spojrzał w kierunku korytarza.
 Obie dziewczyny stały we drzwiach. Sądziły, że dzień ten będzie decydujący, o ile nie staną nowi świadkowie przeciw oskarżonym. Nie mogli być skazani dla braku dowodów.
 Najlepsi adwokaci bronili oskarżonych.
 Rozprawy miały się już kończyć.