Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/539

 — Zupełnie słusznie — odpowiedział Morgan i oddalił się o dziesięć kroków.
 Krata otworzyła się.
 Trzech ludzi czarno ubranych weszło na dziedziniec i zebrało zwłoki.
 Ribier był jeszcze żywy; otworzył oczy i szukał wzrokiem Morgana.
 — Jestem oto — odezwał się Morgan — bądź spokojny, będę z wami.
 Ribier zamknął oczy, nie wydając ani słowa.
 Gdy wyniesiono zwłoki, oficer żandarmeryi zwrócił się do Morgana:
 — Czy pan gotów?
 — Tak, panie — odpowiedział Morgan z grzecznym ukłonem.
 — No, to proszę iść.
 — Już idę — odpowiedział Morgan.
 Stanął pomiędzy plutonem żandarmów i oddziałem dragonów.
 — Czy pan pójdzie sam, czy chce pan jechać na wózku? — zapytał oficer.
 — Sam, sam; chodzi mi bardzo o to, ażeby wiedziano, iż przyszła mi fantazya dać się ściąć, że jednak nie boję się.
 Ponury pochód minął plac Des Lices i szedł wzdłuż ogrodu pałacu Montbazon.
 Wózek z trzema zwłokami jechał naprzód; za nim jechali dragoni, za nimi sam, piechotą, Morgan, a za nim żandarmi z kapitanem na czele.
 U końca muru pochód skręcił w lewo.
 Wtem w odstępie pomiędzy ogrodem i wielką halą