Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/545

I tu tkwiła tajemnica, której wyjawić nie mogłam, a która mnie dręczyła.
 „Jedna osoba powinna była ją znać i dowiedziała się o niej — a mianowicie lord Tanlay.
 „Niech Bóg błogosławi tego człowieka szlachetnego; obiecał mi, że zerwie nasze małżeństwo, i dotrzymał słowa.
 „Życie lorda Tanlay’a powinno być dla ciebie świętem, Rolandzie. Był on mi prawdziwie przyjacielem.
 „Kochałam Karola de Sainte-Hermine, byłam jego kochanką... tę straszną rzecz musisz mi przebaczyć.
 „Ale za to tyś był przyczyną jego śmierci: i to jest straszna rzecz, którą ci już przebaczyłam.
 „A teraz przybywaj prędko, Rolandzie, bo mogę umrzeć dopiero po twoim przyjeździe.
 „Umrzeć — to zobaczyć jego, to połączyć się z nim na wieki. Szczęśliwa jestem, że umieram“.
 Wszystko było w liście tym jasne; nic nie znamionowało śladów gorączki.
 Roland odczytał list dwa razy i czas jakiś stał bez ruchu; wreszcie litość wzięła górę nad gniewem.
 Zbliżył się do Amelii, wyciągnął do niej rękę i odezwał się łagodnie:
 — Siostro! przebaczam ci!
 Ciało Amelii przebiegł lekki dreszcz.
 — A teraz — odezwała się — zawołaj matkę, chcę umrzeć na jej rękach.
 Roland wezwał matkę.
 Pani de Montrevel przybiegła, pytając:
 — Cóż się stało?
 — Nic — odparł Roland. — Amelia chce umrzeć na twoich rękach.