Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/546

 Pani de Montrevel upadla na kolana przy łóżku córki.
 Ta uniosła się powoli, odjęła ręce od piersi swych i wzięła matkę za rękę.
 — Matko — rzekła — dałaś mi życie i odebrałaś mi je. Bądź błogosławiona. Zrobiłaś, to co mogła zrobić matka, gdyż dla twej córki nie było już szczęścia na tym świecie.
 Roland klęczał z drugiej strony łóżka. Amelia zwróciła się doń:
 — Przebaczyliśmy sobie wzajemnie, bracie.
 — Tak, Amelio — odparł Roland — i mam nadzieję, że szczerze.
 — Proszę cię tylko o jedną rzecz.
 — O co?
 — Nie zapominaj, że lord Tanlay był mi najlepszym przyjacielem.
 — Bądź spokojna — rzekł Roland — życie jego będzie dla mnie świętem.
 Amelia westchnęła.
 Po chwili coraz bardziej słabnącym głosem odezwała się:
 — Żegnaj, Rolandzie; żegnaj, matko. Ucałujcie Edwarda ode mnie.
 A potem z okrzykiem radosnym zawołała:
 — Idę, Karolu! Idę!
 I opadła na łóżko.
 Roland i pani de Montrevel powstali i pochylili się nad nią.
 Leżała, jak przedtem, tylko oczy były zamknięte. Oddech ustał.
 Męczeństwo skończyło się. Amelia skonała.

---