Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/55

jakgdyby chciał się rzucić naprzód; ale towarzysz go powstrzymał.
 — Daj pokój — rzekł — daj pokój, Rolandzie; jestem pewien, że obywatel Barjols nie powie, iż generał Buonaparté, jak go nazywa, jest złodziejem.
 — Nie, tego nie powiem; ale jest przysłowie włoskie, które mówi to za mnie.
 — Jakież to przysłowie? — spytał generał, uprzedzając towarzysza, i tym razem zwrócił na młodego arystokratę spojrzenie spokojne i głębokie.
 — Brzmi w swej prostocie: Francesi non sono tutti ladroni, ma buona parte. Co znaczy: „Nie wszyscy Francuzi są złodziejami, ale...“
 — Znaczna część? — przerwał Roland.
 — Tak, ale Buonaparté— odparł Alfred de Barjols.
 Zaledwie zuchwały wyraz wybiegł z ust młodego arystokraty, talerz, którym bawił się Roland, wysunął się z jego rąk i uderzył prosto w twarz pana de Barjols.
 Kobiety krzyknęły, mężczyźni powstali.
 Roland wybuchnął swoim zwykłym nerwowym śmiechem i opadł na krzesło.
 Młody arystokrata zachował spokój, jakkolwiek nitka krwawa sączyła się z pod jego brwi i spływała na policzek.
 W tejże chwili wszedł konduktor, mówiąc według zwykłej formuły:
 — Obywatele podróżni, wsiadać!
 Podróżni, którym pilno było oddalić się od miejsca starcia, jakiego byli świadkami, rzucili się ku drzwiom.
 — Przepraszam pana — rzekł Alfred de Barjols do Rolanda — mam nadzieję, że pan nie jedzie dyliżansem?