Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/553

 Wyjęto pistolety i zaczęto je nabijać.
 Sir John stanął na stronie, ścinając trawę końcem szpicruty.
 Roland spojrzał na niego, przez chwilę jakby się wahał, wreszcie podszedł wprost do niego. Sir John podniósł głowę i widać było, że błysnęła mu jakaś nadzieja.
 — Milordzie — odezwał się Roland. — Mógłbym mieć do pana pretensyę pod pewnymi względami, ale niemniej uważam pana za człowieka honoru.
 — I masz pan słuszność — odpowiedział sir John.
 — Jeśli pan zostaniesz przy życiu, czy spełnisz obietnicę, którą mi zrobiłeś w Awinionie?
 — Mało jest szans, abym został przy życiu — odparł lord Tanlay — ale rozporządzaj pan mną.
 — Chodzi mi o to, co ma być z mojemi zwłokami.
 — Czy wola twoja pod tym względem jest taka sama, jaką wyraziłeś w Awinionie?
 — Taka sama, milordzie.
 — Dobrze... Może pan być zupełnie spokojny.
 Roland skłonił się i powrócił do swych przyjaciół.
 — Czy masz nam co do polecenia na wypadek nieszczęścia? — zapytał jeden z nich.
 — Mam.
 — Mów.
 — Nie sprzeciwiajcie się w niczem lordowi Tanlay’owi w sprawie mego pogrzebu. W lewej ręce trzymam bilet do niego. Jeśli nie zdążę przed śmiercią nic powiedzieć, wyjmijcie list z ręki i oddajcie go lordowi.
 — To wszystko?
 — Wszystko.
 — Pistolety nabite.