Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/565

 Przez chwilę patrzał za nimi Bonaparte. Gdy się odwrócił, dostrzegł o 50 kroków generała Desaix’a.
 Przyjaciele uścisnęli sobie ręce.
 Bonaparte wyciągnął ramię w kierunku pola bitwy.
 Z dwudziestu tysięcy żołnierza, który rozpoczął bitwę o 5-ej rano na dystansie zaledwie dwu mil, pozostało być może z dziewięć tysięcy piechoty, tysiąc jazdy i dziesięć dział zdatnych do użytku. Czwarta część armii była niezdolna do boju, druga ćwierć zajęta była przenoszeniem rannych. Wszyscy cofali się, tylko Roland i jego 900 ludzi stali, jak mur.
 Desaix objął spojrzeniem te wszystkie szczegóły.
 — Cóż myślisz o bitwie? — zapytał Bonaparte.
 — Myślę — odparł Desaix — że przegrana; ale ponieważ jest dopiero trzecia po południu, mamy czas jeszcze wygrać drugą.
 — Tylko — odezwał się jakiś głos — trzeba nam armat.
 Był to Marmont, główny dowódca artyleryi.
 — Masz racyę, Marmont. Ale skąd weźmiesz armaty?
 — Mam pięć armat, które wycofałem z pola bitwy, i pięć, które przybyły ze Scrivii.
 — I osiem, które przyprowadziłem — dorzucił Desaix.
 Jeden z adjutantów, pomknął, aby przyśpieszyć przyjście dział Desaix’a.
 Rezerwy wciąż się zbliżały; były już tylko o ćwierć mili.
 Pozycyę miały doskonałą. Na lewo od drogi stał olbrzymi płot, idący prostopadle do drogi i zakryty zaroślami.