Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/64

 — Nie, nie za gorąco; tylko talerz...
 — Tak, wiem dobrze, wyzwanie mogło było obejść się bez talerza; ale, widzi pan, trzymałem go w ręku, nie wiedziałem, co z nim zrobić, i cisnąłem go w głowę pana de Barjolsa; poleciał sam, ja nie chciałem...
 — Ale pan jemu tego nie powie?
 — O! niech pan będzie spokojny; mówię to panu, żeby uspokoić pańskie sumienie.
 — Doskonale; a więc pan będzie się bił?
 — Dlatego właściwie zostałem.
 — I na co będziecie się bili?
 — To nie pańska rzecz, milordzie.
 — Jakto nie moja rzecz?
 — Nie; pan de Barjols jest obrażony i do niego należy wybór broni.
 — A więc pan przyjmie broń, którą on zaproponuje?
 — Nie ja, lecz pan w mojem imieniu, skoro pan robi mi ten zaszczyt, że chce być moim sekundantem.
 — A jeśli on wybierze pistolety, na jaką odległość i jak chce się pan bić?
 — To już rzecz twoja, milordzie, nie moja. Nie wiem, czy taki jest zwyczaj w Anglii, ale we Francyi przeciwnicy nie wtrącają się do niczego; sekundanci układają warunki, a to, co oni postanowią, jest zawsze jak być powinno.
 — A zatem i to, co ja postanowię, będzie jak być powinno?
 — Najzupełniej, milordzie.
 Anglik skłonił się.
 — Godzina i miejsce spotkania?
 — O! jak najprędzej; już dwa lata nie widziałem rodziny i przyznam się panu, że mi pilno ucałować ich wszystkich.