Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/90

że po dziesięciu minutach nareszcie wywiązał się z zadania z honorem.
 Wówczas zwrócił się do młodego kolegi z zadowoleniem wewnętrznem człowieka, który wychodzi zwycięzcą z walki, stoczonej bądź przeciw nauce, bądź przeciw materyi.
 Dziecko stało blade, z zębami zaciśniętymi, z rękoma opuszczonemi sztywno i zamkniętemi pięściami.
 — Oho! — rzekł młody Bonaparte — co się stało nowego?
 — Stało się, że Valence, bratanek gubernatora, dał mi w twarz.
 — Patrzcie! — odparł Bonaparte ze śmiechem — a ty przychodzisz po mnie, żebym mu ten policzek oddał?
 Dziecko potrząsnęło głową.
 — Nie — rzekło — przychodzę po ciebie, bo chcę się bić.
 — Z Valence’m?
 — Tak.
 — Ależ to Valence ciebie zbije, moje dziecko; jest cztery razy silniejszy od ciebie.
 — To też ja nie chcę bić się z nim, jak się biją dzieci, tylko jak się biją mężczyźni.
 — Ba!
 — To cię dziwi? — spytało dziecko.
 — Nie — odparł Bonaparte.
 — I na co chcesz się bić?
 — Na szpady.
 — Ależ tylko sierżanci mają szpady, a oni nam ich nie pożyczą.
 — Obejdziemy się bez szpad.
 — Czemże będziecie się bili?