Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/91

 Dziecko wskazało młodemu matematykowi cyrkiel, którym przed chwilą jeszcze robił swoje równania.
 — Moje dziecko — rzekł Bonaparte — rana, zadana cyrklem, jest niebezpieczna.
 — Tem lepiej — odparł Ludwik — ja go zabiję.
 — A jeśli on zabije ciebie?
 — Wolę śmierć, niż życie z tym niezmazanym policzkiem.
 Bonaparte nie nalegał więcej; lubił odwagę instynktownie: odwaga młodego kolegi spodobała mu się.
 — Niechże i tak będzie! — rzekł. — Idę powiedzieć Valence’owi, że chcesz się z nim bić, ale jutro.
 — Dlaczego jutro?
 — Zastanowisz się przez noc.
 — I do jutra Valence będzie mnie uważał za podłego!
 Poczem, potrząsając głową, dodał:
 — To zadługo do jutra.
 I zwrócił się ku drzwiom.
 — Dokąd idziesz? — spytał Bonaparte.
 — Pójdę zapytać innego kolegi, czy zechce być moim przyjacielem.
 — A więc ja już nim nie jestem? Nie jesteś, skoro uważasz mnie za podłego.
 — Dobrze więc — rzekł Bonaparte, wstając.
 — Idziesz?
 — Idę.
 — Zaraz?
 — Zaraz.
 — Przepraszam cię! — zawołało dziecko — nie przestałeś być moim przyjacielem.
 I chłopiec rzucił mu się na szyję, płacząc.
 Były to pierwsze łzy od chwili otrzymania policzka.
 Bonaparte udał się do Valence’a i wyjaśnił mu poważnie misyę, jaką został obarczony.