Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/98

 W kwadrans później wprowadzono młodego porucznika do namiotu.
 Lampa rzucała słaby blask.
 — Zbliż się, poruczniku — rzekł Bonaparte.
 Młodzieniec postąpił parę kroków naprzód i wszedł w krąg świetlany.
 — A więc to ty — ciągnął dalej Bonaparte — chciałeś dzisiaj rano mnie wyprzedzić?
 — Chodziło o zakład, generale — odparł wesoło młody porucznik; generał drgnął na dźwięk tego głosu.
 — I przeze mnie przegrałeś?
 — Może tak, może nie.
 — O cóż się założyłeś?
 — Że będę dzisiaj mianowany kapitanem.
 — Wygrałeś.
 — Dziękuję, generale.
 I młodzieniec rzucił się naprzód, jakgdyby chcąc uścisnąć dłoń Bonapartego; lecz wnet się cofnął.
 Blask przez sekundę oświetlił twarz jego; ta sekunda wystarczyła, by generał głównodowodzący zauważył twarz, jak zauważył głos.
 Zarówno jedna jak drugi nie były mu obce.
 Szukał przez chwilę w pamięci, ale pamięć mu nie dopisywała.
 — Ja cię znam — rzekł.
 — To możliwe, generale.
 — To nawet pewne; tylko nie mogę sobie przypomnieć twojego nazwiska.
 — A pan, panie generale, postarał się, żeby pańskiego nazwiska nie zapominać.
 — Kto jesteś?
 — Spytaj, generale, Valencea.
 Bonaparte wydal okrzyk radości.